ارایه راهنمای عملکردی پرستاران برای برنامه‌ریزی ترخیص بر خودکارآمدی بیماران دیابتی نوع دو

مقدمه: برنامه‌ریزی ترخیص سبب بهبود خودکارآمدی در بیماران دیابتی نوع دو  می‌شود ولی نحوه عملکرد پرستاران با شرایط موجود در بخش‌ها همواره چالش اصلی است. هدف: پژوهش حاضر بررسی تأثیر برنامه‌ریزی ترخیص بر خودکارآمدی بیماران دیابتی نوع دو است که در نهایت بتوان نحوه اجرای انرا به‌عنوان راهنمای عملکرد پرستاران ارایه داد. مواد و روش‌ها: پژوهش حاضر یک مطالعه نیمه تجربی و نمونه‌های پژوهش 70 نفر از بیماران دیابت ملیتوس نوع دو بستری در بیمارستان واسعی سبزوار بودند. مشارکت‌کنندگان با روش نمونه‌گیری در دسترس در دو گروه کنترل و آزمون قرار گرفتند. پس از تأسیس دفتر برنامه‌ریزی ترخیص توسط پژوهشگر، برنامه‌ریزی ترخیص طی دو مرحله، قبل  از ترخیص بیمار از بیمارستان پس از نیازسنجی آموزشی بر اساس مراحل فرایند پرستاری اجرا و سپس بعد از ترخیص به همراه ویزیت در منزل و پیگیری تلفنی به مدت 4 ماه ادامه یافت.  ابزار گردآوری اطلاعات چک‌لیست خودگزارش‌دهی و پرسشنامه خودکارآمدی در مدیریت دیابت نوع دو (DMSES) بود که توانایی بیماران دیابتی را در رعایت رژیم غذایی(8 گویه)، میزان فعالیت بدنی(4 گویه)، مصرف دارو(3 گویه) و اندازه‌گیری قندخون(4 گویه) می سنجید. یافته‌ها: آزمون های آماری نشان داد که  بین میانگین نمره خودکارآمدی قبل و بعد از مداخله در گروه آزمون(0/000=P) تفاوت معنی‌داری وجود داشت که در گروه کنترل (0/62=P) در قبل و بعد از مداخله مشاهده نشد. همچنین تفاوت معنی‌داری در پارامتر فوق (0/000=P)، بین گروه آزمون و کنترل بعد از مداخله وجود داشت. لذا، برنامه طراحی شده  مراقبتی دارای اثر بخشی است. نتیجه‌‌گیری: به مدیران پرستاری پیشنهاد می‌شود که با تأسیس دفتر برنامه‌ریزی ترخیص در بیمارستان برای بیماران دیابتی تداوم و کیفیت مراقبت را تضمین نمایند.